Het einde. Maar wil ik dat wel?
Nee. Natuurlijk niet.
Ik hou van Gozert, Ties en Luna.
Maar heel eerlijk, ik weet wel dat dit het beste is.
Voor hem.
Voor Gozert.
Maar hoe vormt het einde zich?
–
Ties en Luna hebben een missie. (‘Yes! Een missie!’)
Een missie rondom Huize Hopeloos. (‘Ja dag! Dat is toch geen leuke missie?! Ik haat die plek!’)
Maar deze missie is anders. Hij is belangrijk voor Luna, Ties en alle andere kinderen op die rot plek. (‘Ja, dat weet ik ook wel. Maar ik dan?’)
Rosalinde heeft een plan om daar écht iets te veranderen, maar daar heeft ze de hulp van Ties en Luna bij nodig. (‘Rosalinde is echt heel lief, maar zó vaak heeft ze Ties en Luna toch niet nodig?’)
–
Omdat Ties en Luna vaak bezig zijn met hun missie en Gozert Ties op school niet lastig mag vallen, begint Gozert zich wat alleen te voelen en gaat hij zelf maar op avontuur in de stad. (‘Ja en dat is cool man! Felgekleurde tentakels van een monster dat door de stad kruipt, een gigantische giraf die over de daken heen kijkt en een gele vliegende zeppelin!’)
Maar missies doe je samen. Maar het samen wordt steeds meer alleen.
–
Gozert verliest zijn kleur, zijn enthousiasme, zijn superheldencape, zijn zijn. Maar hij is toch als vakantie? Of als een vuurpijl? Maar wie is Gozert zonder Ties?
Raken ze elkaar kwijt? (‘…’)
–
Er valt zoveel te schrijven over dit boek. Over Gozert. Over dit fantastische drieluik. Toch probeer ik niet te veel te verklappen. Het is een drieluik met een superheldencape om. Met een lach en een traan. Om nooit meer te vergeten.
En de illustraties. Ja jemig. Wauw, wat heeft Linde Faas zichzelf weer overtroffen. Er zit zoveel gevoel en emotie in alle illustraties. Het brengt het verhaal echt naar een nóg hoger niveau. Het is waanzinnig!
–
Auteur: Pieter Koolwijk
Illustrator: Linde Faas
Uitgeverij: Lemniscaat
Leeftijd: vanaf ca. 10 jaar